De leerling centraal
Het is cruciaal om te blijven zien dat besluiten op alle niveaus uiteindelijk leiden tot moeilijke keuzes voor één concreet kind uit één concreet gezin in één concrete klas. Het is bijna niet te voorkomen dat mensen hun ‘eigen manier van kijken naar de werkelijkheid’ leidend maken. Dat gebeurt bij ouders die primair kijken naar het welzijn van hun kind, of de leraar die de situatie vanuit zijn perspectief bekijkt. En dat gebeurt dus ook op de hoogste niveaus. Zo is er de afgelopen jaren veel aandacht van samenwerkingsverbanden uitgegaan naar de bestuurlijke inrichting. Maar wat logisch is voor een samenwerkingsverband,hoeft helemaal niet logisch te zijn voor ouder of leraar.
Leraren moeten inzicht hebben in de ‘systemen’ waarin zij een rol spelen. Politici en bestuurders moeten voortdurend rekenschap geven van de uitvoerbaarheid van hun plannen en wat dit betekent voor de leerling, diens ouders, klas en leraar.
Het slechtst denkbare resultaat is dat ouders en leerlingen uiteindelijk het gevoel krijgen dat ze moeten gaan onderhandelen – of, erger nog, vechten – om hun gelijk te krijgen. Daarbij zal er bij een sommigen verharding optreden terwijl anderen afhaken. Als vanaf het begin rekening gehouden wordt met de individuele zorgen van ouders, leerlingen en leraren, kunnen partijen vrijwel altijd in redelijkheid tot een oplossing komen. Dan ook kunnen ze accepteren dat in sommige gevallen geldt ‘als niet kan wat moet, dan moet wat kan’.
