Tijdelijk van aard en niet belangenvrij
De niet geheel belangeloze bepaling van het OPP vormt een derde bron van onzekerheid. Het feit dat een kind druk is, kan ook komen doordat een leraar geen orde kan houden of doordat er thuis van alles aan de hand is. Noch voor het gezin, noch voor de leraar zullen dit gemakkelijke conclusies zijn. Voor ouders kan het gemakkelijker te accepteren zijn dat hun kind ADHD heeft dan dat het thuis te weinig structuur krijgt. Dyslexie als oorzaak van leesproblemen is voor een leraar soms prettiger dan incompetentie bij het leesonderwijs.
Doordat het bepalen van oorzaken voor de extra ondersteuningsvraag van een kind niet spijkerhard lukt, ontstaat er ruimte voor onderhandeling. Ook bij professionals is dit niet uit te sluiten. Bijvoorbeeld bureaus voor behandeling van dyslexie zijn misschien (onbewust) toch minder objectief in hun diagnose dan je zou wensen. Voor hen – en voor al die andere professionals – geldt het gezegde “als je een hamer bent ga je in elke schroef een spijker zien.”
Tot slot kunnen scholen ook te laag insteken vanuit het idee dat het vanaf daar alleen maar mee kan vallen. Het is makkelijker om te zeggen dat een leerling boven zichzelf uitgestegen is dan om tussentijds het OPP naar beneden bij te stellen. Dat lijkt soms een handige oplossing, maar het doet het kind en de achterliggende principes van passend onderwijs geen recht.
